متن آهنگ طبیعت ۲ مهدیار
ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎور ﻛﻨﻢ دﻳﮕﻪ ﻧﻴﺴﺖ دﺧﺘﺮم
ﺑﻬﺖ ﺧﻴﻠﻰ ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ آدﻣﺎ ﻣﻔﺖ ﺑﺮن
دﻟﻢ ﻫﻮاﺗﻮ ﻛﺮده اﻧﮕﺎر ﺗﻮ ﻏﺮﺑﺘﻢ
ﻣﻦ ﺣﺘﻰ دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﻣﻴﺸﻪ واﺳﻪ دﺷﻤﻨﻢ
ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎور ﻛﻨﻢ دﻳﮕﻪ ﻧﻴﺴﺖ دﺧﺘﺮم
ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻴﺮﻓﺘﻢ ﻣﻴﻤﻮﻧﺪی ﭘﺸﺖ ﺳﺮم
ﻧﻪ ﻳﻪ روز ﺗﺮﻛﻢ ﻛﺮد ﻧﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﺣﺮﻣﺘﻢ
دورﺗﻢ ﻛﻔﺘﺎرا ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻓﺮﺻﺘﻦ
ﺑﺮام ژﻟﻮﻓﻦ ﺑﻮد دوای ﺣﺎﻟﻢ
واﺳﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﻠﻪ ﺑﻮدم واﺳﻪ ی اوﻧﻢ ﺟﺎﻧﻢ
ﻣﻦ ﺳﺮش ﺳﺘﺎره ﻫﺎ ﻳﺎدم ﻧﺮﻓﺖ ﻣﺎﻫﻢ
اﻳﻨﺎ ﻛﻪ ﺟﺎت ﻣﻴﺎن ﻣﻴﺮم ﻓﺎﻧﻦ
ﻣﺎ دﻳﮕﻪ رﺑﻄﻰ ﺑﻬﻢ ﻧﺪارﻳﻢ دﺧﺘﺮم
دﻟﺘﻨﮕﻰ ﻣﻴﻨﺪازﺗﺖ ﺣﺘﻰ ﺑﺎﺷﻰ ام رﺳﺘﻤﻢ
ﺗﻮ رﻓﺘﻰ ﺷﺮوع ﺷﺪ اﺑﺮو ﻫﺎ ﻛﺞ ﺷﺪن
ﺑﺎ ﺳﺎﻗﻰ ﻣﭻ ﺷﺪن ﺑﻰ دﻟﻴﻞ ﻣﺴﺖ ﺷﺪن
ﻓﻘﻄ ﻣﻴﺮم ﻣﻴﺎم ﻧﻤﻴﺸﻨﻮم ﺻﺪا ﻫﺎرو
ﻧﻴﺴﺘﻰ اﻧﮕﺎر ﭘﺲ ﻣﻴﺪم ﺧﻤﺎر ﺗﺮاﻣﺎدول
ﻧﻤﻴﻜﺸﻢ ﻣﺨﻢ ﺟﺪﻳﺪن ﻧﮕﺎﻫﺎرو
ﻣﻴﻔﻬﻤﻪ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه ﻫﺮﻛﻰ دﻳﺪه ﭼﺶ ﻣﺎرو
اﻧﮕﺎری ﻧﺼﻔﻢ رﻓﺖ ﮔﻢ ﺑﻮدم اوﻟﺶ
ﺑﻮدﻧﺎی ﻣﺴﺨﺮه ﻣﻨﻮ ﻣﻴﻜﺮد ﺑﺪﺗﺮش
ﻣﮕﻪ راﺣﺘﻪ آدم ﺳﻮراخ ﻣﻴﺸﻪ ﺗﺎ ﺑﻴﻮﻓﺘﻪ از ﺳﺮش
ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻗﻮﻳﻪ وﻟﻰ ﺗﻮام ﻗﻮی ﺑﺎش
ﺿﻌﻴﻒ ﺑﻮدن ﻫﻤﺮو ﺑﻠﺪن
ﻳﻌﻨﻰ .. زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻦ ﻳﺴﺮی ﭼﻴﺰارو ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎور ﻛﻨﻰ
ﺑﭙﺬﻳﺮی ﺗﺎ ﻛﻤﺘﺮ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻰ درد ﺑﻜﺸﻰ
ﻧﻤﻴﺸﻦ ﻳﻪ ﺗﺎر ﻣﻮت اﻳﻦ داﻓﻴﺎ اوﻛﻰ وﻟﻰ
ﺗﻮ ﺑﻰ ﻣﻦ روال ﺗﺮی و ﻧﺒﺎﺷﻢ اوﻛﻰ ﺗﺮی
ﻣﻴﺬاﺷﺘﻰ اﻧﮕﻴﺰﺷﻰ ﻧﺒﻮدی ﺧﻮدت ﻗﻮی
ﻣﻦ ازت اﻧﺘﻈﺎر اﻳﻨﻮ داﺷﺘﻢ ﺧﻮدت ﻧﺮی
رﻓﺘﻨﻮ ﻗﺒﻮل ﻛﺮدم رﻓﺘﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮت
وﻟﻰ … ﺷﺪ ﻣﮕﻪ ﺑﻮد ﻳﻪ ﺧﺎﻃﺮه
دﻳﺪم ﻳﺎدت رﻓﺘﻪ ﻛﻰ اوﻣﺪ ﺳﻤﺖ ﻛﻰ
ﻓﻘﻄ ﻣﻦ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ دوﺳﺖ داﺷﺘﻰ …
ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻤﻮﻧﻢ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﺪﻟﺶ
ﻫﻤﻮن ﻛﻪ ﻣﻴﺪﻳﺪش ﻣﻴﭙﺮﻳﺪی ﺑﻐﻠﺶ
ﻣﻴﺒﻮﺳﻢ از ﺳﺮت ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻰ ﻣﻴﺸﻢ ﻧﺴﺨﺖ
ﮔﻮﺷﺎم درد ﺑﻪ درده ﺣﺘﻰ واﺳﻪ ﻧﻔﺴﺖ
ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻮد ﺟﺪا ﺑﺸﻴﻢ ﻛﻠﺎ
اﺑﺮا زدن ﻛﻨﺎر اﺣﺘﺮاﻣﺎ ﻣﺮدن
ﻧﺒﺎﺷﻰ ورس ﭼﻴﺪه ﻣﻴﺸﻪ ﺑﺮات ﭘﺸﺖ ﻫﻢ
نظرات