کلاسیک-رمانتیک

درباره سمفونی شماره 9 بتهوون

سمفونی شماره ۹ بتهوون، آخرین سمفونی کامل این آهنگساز، در سال‌های ۱۸۲۲ تا ۱۸۲۴ تصنیف شد و اولین بار در تاریخ ۷ مه ۱۸۲۴ در وین اجرا شد. این سمفونی به دلیل شامل کردن بخش‌های آوازی در موومان چهارم، که از شعر “به شادی” (Ode to Joy) نوشته فردریش شیلر اقتباس شده است، به نام “سمفونی کرال” نیز شناخته می‌شود. این اثر یکی از بزرگ‌ترین دستاوردهای موسیقی کلاسیک غربی و یک نماد برای امید و اتحاد است.

سمفونی شماره ۹ بتهوون به چهار موومان تقسیم می‌شود که موومان نهایی شامل اجرای آوازی توسط گروه کر و چهار خواننده سولو است. این موومان با ملودی معروف “به شادی” به پایان می‌رسد که بعدها به عنوان سرود رسمی اتحادیه اروپا انتخاب شد. بتهوون در هنگام تصنیف و اجرای این اثر کاملاً ناشنوا بود و این مسئله یکی از جنبه‌های تراژیک و در عین حال الهام‌بخش زندگی او است .

این سمفونی به عنوان پل ارتباطی بین دوره‌های کلاسیک و رمانتیک در موسیقی غربی محسوب می‌شود و با ترکیب المان‌های مختلفی از جمله لحظات تراژیک، شادی‌بخش و قهرمانانه، تجربه‌ای جامع از احساسات انسانی را به مخاطب ارائه می‌دهد. بتهوون در این اثر با استفاده از تکنیک‌های پیشرفته‌ای مانند تغییرات کلید و تم‌های پیچیده، به بیان داستانی موسیقیایی از تاریکی به نور می‌پردازد .